Twee weken geleden stapte onze dochter op het vliegtuig naar Valencia. Vier maanden lang Spaans leren, hockeyen en het avontuur van haar leven beleven. Vooraf romantiseer je dat beeld natuurlijk. Nieuwe vriendinnen maken, in een zonnige stad wonen, vrijheid voelen en genieten. Wij zagen vooral de mooie kant van het avontuur.
Maar toen begon de realiteit.
De eerste tegenslag diende zich direct aan: haar koffer was kwijt. Gelukkig kwam die de volgende dag terug, maar het was meteen een reality check. Daarna volgde de tweede schooldag. Twee minuten te laat en ze mochten de les niet meer in. Onvrede, boosheid, frustratie.
Alsof dat nog niet genoeg was, viel de volgende dag de ketting van de fiets van haar huisgenoot eraf en een ander brak haar tand. Dus hup, allemaal samen naar de spoedtandarts. Uiteindelijk mochten ze later alsnog de les in, maar het avontuur voelde al snel minder paradijselijk.
De dagen erna leek alles te keren. Avonden stappen, nieuwe contacten, plezier. Totdat de volgende tegenslagen kwamen: ziek worden, de telefoon gestolen in een discotheek, fietsen die verdwenen waren. Het leek wel een opeenstapeling van gebeurtenissen waarvan je denkt:
Serieus, wat nu weer?
En toch… we moesten er op een gegeven moment om lachen. Zij ook. Want als alles tegenzit, kun je alleen nog maar schakelen in energie.
Mensen vroegen ons of we niet meteen het vliegtuig wilden pakken. Of zij niet naar huis wilde. Maar nee, dat speelde niet. Natuurlijk is het niet makkelijk. Maar juist hierin ligt een enorme les in loslaten.
Onze dochter ziet het zelf ook als groeimogelijkheid. Ze wil dit aangaan. Haar persoonlijke ontwikkeling versnelt hier met sprongen. En wij? Wij mogen oefenen in vertrouwen. In niet zes keer per dag appen, maar loslaten. In dankbaarheid stappen voor wat er wel is.
Dankbaarheid is een creatiekracht. En ik merk dat hoe meer ik dat besef, hoe lichter alles voelt. De programma’s die ik nu volg, zoals de Wealth codes en Magnetize van Dzanella, helpen mij daar enorm in. Samen oefenen, samen groeien, samen energie verhogen.
Juist nu voel ik hoe dankbaar ik ben dat we dit proces mogen meemaken. Dat we haar los mogen laten en zien groeien. Dat zij niet kiest voor de makkelijke weg, maar voor de weg van ontwikkeling.
Het is niet altijd leuk. Soms is het ronduit lastig. Maar het is zo bijzonder om te zien hoe ze hiermee omgaat. We zijn ongelooflijk trots. Op haar, op onszelf, op de weg die voor ons ligt.