De contrasten van het leven

Afgelopen zaterdag was ik gewoon thuis, een beetje aan het rommelen. Totdat de telefoon ging. Het was het soort telefoontje dat de tijd even stilzet: een familielid heeft besloten om niet verder te willen leven.
We zouden twee dagen later nog met hem afspreken.

Een paar dagen ervoor hadden we het nog over zijn nieuwe huis, over hoe we samen een project in ons huis zouden oppakken. En nu dit.

Het raakte me diep. Hoe ver iemand kan wegzakken in wanhoop. En hij is niet de enige. Helaas ken ik meer mensen die ooit dezelfde beslissing hebben genomen.

En toch… in dat verdriet ontstond bij mij ook iets anders. Een vlam. Een drive. Om door te gaan met de plannen waar ik in stilte aan werk. Grootse plannen. Als ik daarmee maar één iemand kan raken, iemand die zich nu verloren voelt,  en kan bewegen richting hulp, richting licht, dan is het al waard geweest.
Want één minder is al pure winst.

Het leven is niet alleen maar halleluja. Er zijn donkere dagen. Moeilijke periodes. En toch...

Juist die dalen maken de pieken voelbaar.

Zoals een hartslag: op en neer. Leven is beweging. Pas als de lijn vlak wordt, wordt het stil.

Wat ik je wil meegeven: als je midden in de storm zit, weet dan dat er boeien zijn. Mensen. Hulpmiddelen. Hoop.
En als jij niemand ziet? Laat mij dan die boei zijn. Of zoek een andere. Ze zijn er echt.

Na regen komt zonneschijn.

Dat is geen loze spreuk. Dat is leven.