Taichi walking. Wat gebeurt er als je vertraagt?

Omdat ik een vrouw van vijftig plus ben, word ik op Instagram overspoeld met content over buikvet, hormonen en cortisol. De ene helft draait om pillen. Dat is voor mij een directe no go. De andere helft gaat ineens opvallend vaak over Taichi walking. En dat triggert me. Eerst vraag ik me af wat het precies is. Daarna wil ik vooral weten wat het met me doet.

Wat is Taichi walking nu echt?

Taichi walking komt uit dezelfde zachte, bewuste bewegingstraditie als Tai Chi zelf. Het is wandelen in de meest pure vorm. Je vertraagt je pas. Je ademhaling synchroniseert met je beweging. Je aandacht zakt van je hoofd naar je lichaam. Je voelt hoe je voet de grond raakt, hoe je lichaam meebeweegt en hoe elke spier ineens aanwezig is.

De theorie erachter is verrassend simpel en tegelijk diepgaand. Door te vertragen activeert je lichaam het parasympatische zenuwstelsel. Dat is je rust en herstel systeem. Je cortisol daalt. Je hartslag stabiliseert. Je zintuigen worden scherper. Je lichaam schakelt over naar ontspanning en aanwezigheid. Het is meditatie in beweging. Je hoeft nergens voor te gaan zitten. Je hoeft niets te forceren. Je wandelt alleen bewust.

En dan gebeurt er iets.

Mijn eerste echte ervaring

Afgelopen zondag gaat mijn hockeywedstrijd niet door vanwege de vorst. Ik heb twee opties. Duiken in de mannelijke energie, de sportschool in. Of lekker lang naar buiten met de hond. Het wordt dat laatste. Alleen loop ik nog wel in dat mannelijke tempo. Het is koud, dus ik dender stevig door.

Na een paar kilometer word ik warm en komt er een zachte ingeving. Wat als ik nu eens vertraag? Echt volgens de principes van Taichi walking. Niet om af te vallen. Niet om iets te bereiken. Maar simpelweg om te voelen.

Op dat moment verandert mijn wandeling volledig.

Ik vertraag mijn pas. Ik hoor het verkeer ver weg. Ik hoor mijn adem dichtbij. Ik voel de beweging in mijn voeten, elk spiertje dat me draagt. De rijp op de bessen glanst in het ochtendlicht. Elk detail komt tot leven. Ik zak in het moment. Helemaal. Kalmte stroomt door mijn systeem. En dat terwijl ik al ontspannen was. Toch voelt dit anders. Dieper. Magischer.

Mijn hond kijkt me ondertussen regelmatig om met een blik van kom je nog. Hij begrijpt niets van deze nieuwe wandelstijl. Maar hij accepteert het. Als hij losloopt volgen we allebei ons eigen ritme.

Sinds die dag verandert er iets in mij

Ik neem dit vertragende stuk elke dag mee in mijn wandeling. Het hoeft niet lang te duren. Soms is het maar een paar minuten. Maar het doet iets met me. Mijn lichaam opent. Mijn hoofd ontspant. Mijn hele systeem komt tot rust. En of het invloed heeft op mijn buikvet? Geen idee. Het boeit me eerlijk gezegd niet meer. Dit is zó fijn.

Mijn uitnodiging aan jou

Ga eens wandelen en vertraag bewust. Voel je voeten. Voel je adem. Voel de wereld om je heen. Laat je lichaam zakken in het moment.

Wie weet ervaar je diezelfde magie die ik die zondag voelde. Misschien ontdek je wel een nieuwe manier van aanwezig zijn.

En misschien, heel misschien, loop je straks net als ik iedere dag een stukje in Taichi tempo. Gewoon omdat het heerlijk is.